Na ensinanza da xeometría infantil adoita asumirse que as formas planas deben presentarse antes ca os corpos xeométricos. Porén, esta secuencia merece ser cuestionada.
A experiencia cotiá dos nenos e nenas é tridimensional: xogan con pelotas, constrúen con bloques, manipulan obxectos que teñen volume.
O ESPAZO que habitan
é 3D, non 2D.
Desde esta perspectiva, os corpos xeométricos deberían ocupar o primeiro lugar na ensinanza, porque responden á percepción natural e concreta da infancia.
A nivel internacional, Clements e Sarama (2009) mostran como os nenos progresan desde a manipulación de corpos xeométricos cara á abstracción das formas planas. Esta idea reforza que o plano non é un prerrequisito, senón unha derivación conceptual do volume.
En definitiva,
a xeometría infantil non debería comezar no papel,
senón no espazo.
Só desde a manipulación do tridimensional se constrúe unha ponte sólida cara á comprensión do bidimensionaL!!!
